jueves, 1 de diciembre de 2011

Concurso Asfalrelatos

Con motivo da celebración do día mundial en memoria das víctimas de accidentes no noso Centro colaboramos coa campaña e máis coas celebracions de diferentes maneiras. Unha delas foi un pequeno concurso interno entre os alumnos de Lengua española de 4º A e 4º B, incluido na dinámica da clase. Os alumnos debían elaborar breves relatos co tema dos accidentes  e co obxectivo de concienciar e emocionar aos lectores sobre este grave problema da nosa sociedade. O resultado podedes admiralo aquí coa selección dos millores traballos e do traballo gañador do concurso, que foi lido polo seu autor, Andrés Castro Conde-Pumpido, no acto oficial de homenaxe do día 27 de novembro:



A (Alba, 4º A) 15 años

Una existencia que se consumía. Una vida solitaria. Una ausencia de ganas.
Un traje verde botella cinco días a la semana, unas cuantas canas y un sillón frente al televisor.
Le hacían gracia las narices aguileñas y no le gustaba el mes de agosto, ni los caracoles, ni las quinielas.
Es todo cuanto se puede decir de él.
Poca cosa, eso era.
Se preguntó qué pasaría si soltaba el volante. Se lo había preguntado muchas veces ya, pero esta vez fue la última.
Segundos antes del impacto sintió un ligero remordimiento y se preguntó quién daría el alpiste a su canario.
Es difícil entender por qué una vida sin sentido acaba de pronto con otras cuatro inocentes que se cruzan en su camino.
  
B (Carmela, 4º A) 14 años
Ayer no vino a recogerme, él siempre llegaba tarde, retando al viento en su monstruo de dos ruedas .Se despistaba observando el mundo y se olvidaba de mí .Quizás con las prisas se olvido la cabeza en casa.
Le gustaban las curvas, aceleraba antes de sumergirse en ellas y luego soltaba el manillar; la adrenalina subía, el respiraba hondo y volaba, se sentía libre, demasiado libre.
Esta vez calculaste mal la trayectoria, no viste el camión que se te acercaba en dirección contraria, o trazaste la curva demasiado abierta, pero al final el asfalto hambriento mordió en tu piel.
Llaves, gafas, una mochila abierta y una agenda cerrada, un amasijo de hierros que funde la vida, tus restos esparcidos sobre una carretera. No te llevas nada, lo dejas todo menos a ti. ¡No vi antes trato tan injusto!
Ramo de flores, regalo de impuntualidad que se convierte en corona, asfalto helado que te quema la vida, que quema mi vida. Mi último aliento por conservar el tuyo.

C (Irea, 4º A) 15 años
Una noche de juerga
Es otoño, las hojas caen, el viento sopla y  la lluvia son lágrimas en mis ojos. Al amanecer, en una carretera húmeda por el rocío no pasaba nadie y había silencio. Un giro inesperado en mi vida hizo que todo cambiase, que perdiese lo que más me importa.        
Hace un año exacto yo estaba allí, en esta misma carretera inundada por el barro. Éramos cuatro, de madrugada, entre risas, gritos, alcohol y el humo de los cigarrillos. La fiesta había continuado en el coche, pero acabó y no precisamente al llegar al destino. Nos deslumbraba la claridad del amanecer al tiempo que entrábamos en una especie de vía secundaria. Aquella noche la pagamos, pagamos nuestros descuidos e imprudencias, nuestra locura, y a un alto valor. En una curva cuando la lluvia empañaba el cristal y nuestras mentes iban sin rumbo por la carretera, nos caímos por un gran barranco.
Ahora cada año, vagando como un fantasma, en un abismo entre la realidad y el pasado, como una niebla espesa, paso por ese mismo sitio para recordar la tragedia de ese día y el cuidado que no tuve.

Unha noite de esmorga
Na estación melancólica das lembranzas onde as árbores tornan núas deixando as súas vestimentas no chan, tinguindo as rúas de cores cálidas,  a chuvia abafa os cristais da miña alma e as bágoas os meus ollos. Soa coa alborada, o silencio invadía todo o meu  ser escoitándose só os meus sentidos saloucos. Un xiro inesperado na miña vida fixo que todo trocase, que perdese o que máis me importa, que quedase estancada nun fastío de incertezas co só recordo dun horror que marcaría toda a miña existencia.   
Eu estaba alí hai un ano exacto nese mesmo lugar onde no asfalto inundado pola lama se debuxaban as pisadas dos pneumáticos. Éramos catro de madrugada, entre risas, berros, alcohol o o fume dos cigarros. A festa que deixáramos continuara no coche, pero como toda festa rematou e non precisamente ao chegar ao noso destino, porque a este nunca chegamos.Cegábanos a claridade do amencer ao tempo que entrabamos nunha especie de vía secundaria. Un grande barranco, un grande abismo, unha vida de desgrazas e calamidades, foi o gran premio que conseguimos aquela noite de esmorga. Nunha curva cando a espesa brétema nos envolvía, a chuvia abafaba o cristal e as nosas mentes tolas ían sen rumbo pola estrada, caemos.
Paso por este camiño nesta data para rememorar a traxedia dese día e o coidado que non tiven. Vagando como unha pantasma nese abismo entre a realidade e o pasado, camuflada nunha paisaxe cunha néboa arrepiante e un final incerto como un túnel polo que se marchou o mellor da miña vida.

D (Alberto, 4º B) 15 años
Cuando me desperté, el volante estaba en mi nuca.

E (Alberto, 4º B) 15 años

UN PROBABLE ACCIDENTE DE TRÁFICO.
Ella le envió un SMS de definitiva despedida. Regresaría en el primer vuelo a su ciudad.  Él no la podía perder. Terminó su copa  y pidió otra para animarse, la apuró y le sobraban las dos.  Montó en su 1000cc y olvidó abrochar el casco. Arrancó, aceleró, oyó el potente motor y  empezó a  superar  las velocidades que sus ganas de alcanzarla y el engaño del alcohol le permitían. Corrió y corrió. Adelantó. Aceleró. Se crecía... fuerte y aventurero. Sorteó veloces estelas luminosas zigzagueando en imposibles circunvalaciones. No vio la noche, ni la lluvia, la veía a ella. No vio señales, túneles ni precauciones. Resbaló curvas, escurrió  ciclistas, chirrió  líneas continuas y frenó peatones.
Y llegó. Pero solo se dio cuenta  de su suerte cuando la vio.  La abrazó  y no se soltaron...
Podría parecer el  guión final de una película americana cualquiera. Pero la realidad es consecuente. Y esa era una realidad arriesgada, temible y frecuente, porque  su vida, otras vidas, muchas familias e infinitas secuelas, podrían haberse  jugado en esta escena.

F (Sofía, 4º B) 15 años
VEINTITRÉS ESCALONES.
Un destello, y de nuevo mi rostro aniñado se incendió. Le siguió un gruñido que mordió mis oídos y se apoderó de las cosas. Una tormenta nunca dejaba de maravillarme.
Luz y sonido se unían en un mismo ser que lo devoraba todo.
De nuevo silencio, un llover monótono.
Algo desgarró la niebla en un quejido, confundido en el trueno, y los gritos penetraron el aire. Bajé con mi madre veintitrés escalones eternos que me llevaron a la calle.
Allí, una multitud espesa cercaba la carretera. Mi madre se abrió paso entre la marabunta que se removía alrededor de aquello. Los cabellos pegados a los rostros marchitos, distantes…lágrimas que eran lluvia, lluvia hecha de lágrimas.
Mi pequeña mente imaginaba y se retorcía en pensamientos escabrosos; hurgaba en los susurros de la gente para poder reconstruir aquella imagen. Unas manos húmedas rozaban mi cara y se enredaban en mi pelo, mientras buscaba un recoveco entre las gabardinas tristes.
No conseguí llegar a lo que observaban aquellos ojos ajados y fríos, absortos en esa imagen gris. Y ahora lo agradezco.
Volví a subir con mi madre esos veintitrés escalones mientras miraba atrás, y la lluvia seguía cayendo blandamente sobre aquel lugar, como cae sobre todas las cosas, siempre tan pura y fría.

G (Ana, 4º B) 15 años 
El sonido del despertador del móvil es mi único indicador de que ya es de día. Palpo en su busca y lo apago.
Me levanto, me visto y me peino. Desayuno con la radio puesta y la lluvia golpeteando contra  la ventana de fondo.
Todo es tan distinto cuando llueve. El olor de las cosas, el sonido del tráfico, la prisa de la gente por llegar a cubierto hace pensar que ni siquiera se miran unos a otros.
El locutor informa de la hora. Tengo que bajar, viene a recogerme, como todos los días.
Bajo las escaleras, casi contándolas inconscientemente. Llego al portal, María me coge del brazo y me lleva hasta el coche.
Suspiro, me he mojado las All-Star.
Vamos hablando de las vacaciones prácticamente la totalidad del trayecto. Es tarde. Llegamos al décimo semáforo  y noto cómo acelera, posiblemente para pasarlo en ámbar.
Oigo un frenazo, demasiado cerca. Mi cabeza se mueve en todas direcciones.
El coche se para contra una farola. La copiloto comienza a moverse, lentamente. Le duele todo. Llama a María, que no le contesta. Se desabrocha el cinturón, con las manos temblándole  sin control. Palpa en su busca.
Toco algo líquido y caliente, y tardo unos instantes en darme cuenta de que no es la lluvia.
La angustia es tal que casi no le deja ni respirar, pero sigue llamándola. Las manos manchadas de la misma sangre que corre por sus venas.
Oigo cómo la gente se acerca, posiblemente para ayudar.
María no responde.
Ahora sólo queda el sonido de una sirena aproximándose.
  
H (Andrés, 4º B) 15 años (Gañador)

LAS NOTICIAS DE LAS NUEVE
  -. ¡Es el coche de papá!.. Es el coche de papá! ES EL COCHE DE PAPÁAA!....El grito de Anita se fue elevando como una sirena de bomberos y la madre llegó corriendo por el pasillo, diciendo ¿Qué pasa? ¿Por qué gritas así? Y de pronto calló, pero al segundo un gemido surgió del salón inundando la casa.
  Alex puso el juego en pausa y fue a ver qué ocurría;¡menuda tarde de viernes le estaban dando!: que si había que preparar la maleta, porque al día siguiente cogían temprano el avión para ir a París a pasar la Semana Santa; que si pelar patatas y picar cebolla, para que su padre tuviera de cena esa tortilla que tanto le gustaba; que si hay que comprar tomates para la ensalada, que ya sabes que a papá le encantan…Y ahora este jaleo ¡que pesadas!.
   Las dos estaban de pie frente a la tele. Su madre se tapaba la boca con las manos, como para ahogar ese gemido infinito; su hermana tenía la cara retorcida, bañada en lágrimas, y su brazo extendido señalaba la pantalla de la tele. Alex siguió su mano y vio un coche rojo aplastado, un bulto en la carretera tapado con una lona blanca, sangre en la calzada…leyó el subtítulo “accidente mortal en A Gudiña”, oyó la voz de tono indiferente de la locutora…”el conductor del camión ha resultado ileso”…empezó a notar un olor a quemado… ¡Mamá, que se queman las patatas! dijo, bajito, tratando de entender por qué gritaban, no era papá, no podía ser papá, aún tardaría un par de horas en llegar de su viaje…
     El coche rojo era más viejo que el de papá, seguro, más pequeño. No, no, no…Tenían que seguir con sus planes, tener preparada la cena: su padre vendría muy cansado, protestando por el tiempo, el tráfico, la dura cama del hotel, lo pesados que eran los clientes...
 ¡No era el coche de papá!- gritó. Anita sollozó…”he visto la matrícula”. Mamá se derrumbó en el sofá. El teléfono sonaba y sonaba. El mundo de Alex se tiñó de negro.

I (Pablo, 4º B) 14 años

Vamos solo a respirar…
Las luces parpadeantes mostraban la tragedia. En el asfalto se encontraba un cuerpo, inmóvil, a unos metros había una bicicleta tirada en el suelo, se podía respirar la desesperación y la lucha contra la muerte. Cerca había un hombre, con muecas de desesperación en su rostro, apoyado en el capó de su coche y hablando por su móvil.
Hace un momento, Pedro estaba pensando en la suerte que tenía de ser convocado para la vuelta a España. Tantos años de esfuerzos, sacrificios, y trabajos tenían al fin recompensa; todo había merecido la pena, en los momentos en que sus fuerzas flojeaban, siempre pensaba en lo mismo, superarse a sí mismo. En sus auriculares sonaba “Just Breathe” de Pearl Jam que le recordó a María, la chica más  guapa que había visto en su vida, y pensó que la próxima vez que la viera le diría todo lo que sentía por ella.
En ese instante notó como si su bici se desequilibrase y después un golpe seco que le hizo volar por los aires y al final en su interior sonó un ruido atronador, como si el mundo se detuviese en ese instante.
En casa de José sonaba el teléfono. Carmen contestó. Al otro lado una voz desesperada y entrecortada, decía que había matado a un chico, por un despiste al volante. (Carmen apenas podía reconocer la voz de su marido, siempre firme, siempre segura, siempre protectora, pero en ese momento parecía un niño desconsolado buscando perdón en las faldas de su madre).
Repetía una y otra vez “no puedo ni respirar”, pero Carmen consiguió comprenderle, simplemente tuvo sed y le dio un trago a su lata y entonces sucedió, embistió al chico por detrás haciéndole volar por los aires, llamó a 112 y llegaron rápidamente, no lo suficiente para salvar la vida del chico.
Una sábana blanca cubría su rostro.
  
J (Pilar, 4º B) 15 años

No recuerdo mucho de aquel día, lo que hasta ese momento había sido un día normal y que se convirtió en cuestión de segundos en algo que me marcaría para el resto de mi vida. Aún ahora, años después, soy capaz de evocar ese último instante, revivirlo una y otra vez, como si hubiese ocurrido la semana pasada y no hace tanto tiempo.
El aviso de las luces que se acercan, ese instante aterrador en el que eres consciente de que no podrás girar a tiempo; ese momento en que lo vuelves a revivir todo y en el que rezas para que no sea la última vez que ves ese rostro querido que llevas a tu lado.
Una tormenta estalla a mi alrededor, los truenos retumban en mis oídos, después… solo silencio.
Empiezan a llegarme el ulular de las sirenas y el rumor de la gente, que atraída por la desgracia como los tiburones son atraídos por la sangre, empieza a murmurar, intentando averiguar lo sucedido.
Muchos dirán que la pesadilla terminó en ese momento, cuando unos brazos consiguieron sacarme de allí, pero se equivocan.
Lo peor son las noches, cuando lo vuelvo a revivir y recuerdo su sonrisa, la que esbozaba segundos antes del final.

K (Carmen, 4º B) 15 años

Elegante Nocturne
No se cansaba de oír esa hermosa melodía que la invocaba a bailar como sólo ella sabía. Era su forma de vida, el baile, el ballet. No tenía amigos, no tenía tiempo. Las niñas de su colegio no la trataban bien ¿quizás envidia? No lo sé. A ella no le importaba. Bailar le hacía sentir inmensas emociones, crecerse, vivir.
La escuela de danza, estaba a cuatro manzanas de su casa. El camino que recorría para llegar era por un bosque donde cogía una hoja caída que llevaba cuidadosamente  en la mano hasta llegar al pequeño tramo de carretera donde la perdía por culpa del viento que producían los coches al pasar. Siempre era la misma rutina, no cambiaba, día tras día igual. Para ella el ballet lo era todo.
Un frío martes de Otoño, mientras cogía su habitual hoja, conoció a un niño aparentemente de su misma edad que al igual que ella atravesaba el oscuro bosque. Lo conocía de vista, pero nunca antes habían hablado. Ese día fue especial, no entendía cómo una sola persona le aportaba el mismo mariposeo en el estómago que le daba el ballet.
Por la  noche, Nocturne de Chopin no paraba de sonar en su cabeza. Tumbada en la cama esperaba que todos los días fuesen como hoy, que todos los días fueran martes. Y allí acostada en su frío colchón, intentaba simular la siguiente tarde con él. Jamás sentiría nada igual, porque esta vez el viento que despegaba los veloces coches, no se llevaría su delicada hoja...
  
L (Laura, 4º B) 15 años

Tan solo un segundo
Era un niño de 10 años. Me encantaba escuchar la música de Bethoveen, Mozart y Chopin; pero lo que más adoraba era tocar el piano y hoy era mi día.
No le había dado tiempo ni a que sonara el despertador. Me levanté de la cama de un salto, desayuné apresuradamente, me vestí con mi mejor traje y, media hora antes de lo previsto, ya estaba ansioso por tocar mi piano. Mi madre se acercó a mí con una sonrisa radiante y su precioso jersey rosa de lana. Salimos y, de la mano, nos dirigimos al auditorio; esa majestuosidad que impresionaba a cualquiera, negra y elegante, con ventanas tintadas de azul oscuro.
 En cuanto lo visualicé, eché a correr dejando a mi madre atrás. Tuve que frenar en un odioso paso de cebra, esperando a que el monigote verde se iluminara y me dejara seguir mi camino, pero parecía que no quería. Cuando el monigote que estaba encima empezó a parpadear, no pude esperar ni un segundo más y crucé la carretera con pequeños saltos de alegría que le parecerían patéticos a cualquier persona ajena a mi estado de ánimo.
Lo que no me imaginaba, era que esa felicidad se me pudiera arrebatar en un segundo. Un segundo que me pareció eterno cuando vi al conductor del descapotable rojo echando su cuerpo hacia atrás intentando frenar su vehículo; un segundo en el que vi el numero 3476 - ZN aproximándose a mí a toda velocidad; y un segundo en el que sentí unos brazos rodeando mi cuerpo indefenso, unos brazos que me apretaron contra un pecho cubierto de lana rosa. En un solo segundo, cerré los ojos y enterré mi cara en esa tela que picaba. Fue cómo si al olerla, el tiempo volviera a su naturalidad y mis sentidos comenzaran a funcionar de nuevo.
Percibí un fuerte golpe que nos impulsó al jersey y a mí por la carretera.
Pude escuchar los gritos de muchas personas y noté cómo el jersey se alejaba de mí, parecía que alguien me lo arrancara. Cuando conseguí abrir los ojos e incorporarme, vi mi traje negro con un brillo escarlata. La boca me sabía amarga y rancia; y el olor era insoportable, una mezcla de gasolina, sangre y polvo.
Levanté la vista y vomité ante la visión de mis ojos. El jersey estaba deshilachado, deshecho, carmesí, roto, muerto.
Y entonces fue cuando comprendí que la felicidad podía desaparecer en tan solo un segundo, un segundo que duraba un suspiro.



 Noraboa a todos os alumnos.

jueves, 24 de noviembre de 2011

miércoles, 16 de noviembre de 2011

jueves, 3 de noviembre de 2011

DÍA DA CIENCIA EN GALEGO

    
                    
 O 4 de novembro celébrase o Día da Ciencia en Galego . Este ano coincidindo coa declaración da UNESCO como o ano internacional da química a xornada estará adicada a química, ao lume e a combustión en xeral.

 Commemórase o premio Nobel de Química concedido a Marie Curie en 1911 polo seus descubrimentos dos novos elementos Radio e Polonio. Marie Courie é a primeira persoa que recibe dous premios nobeis (de Física e Química), e posteriormente só houbo outra persoa. É a primeira muller que recibe un premio Nobel, é a primeira muller que dá clases na Universidade da Sorbona,... .
Adicase tamén este día a o labor de María Josefa Wonemburger.

PARA SABER MÁIS SOBRE AS MULLERES NA CIENCIA

             MULLERES NA CIENCIA

miércoles, 2 de noviembre de 2011

SAMAÍN NA BIBLIOTECA



Hoxe nas dúas últimas hora da mañana celebramos o noso Sanaín particular de todos os anos. Alumnos e alumnas de 1º da ESO, profesores e profesoras rememoramos a nosa historia particular da Pantasma do Castro.
Rostro incrédulos, escépticos, e mesmo amedrentados, disfrutaron ou máis ben tremeron coa historia que a nosa vicedirectora Irene contou aos alí presentes.

jueves, 27 de octubre de 2011

Página extraordinaria de fotografías

Fotografías de extraordinaria calidad artística y con una resolución óptima: se llama 1X pero tiene variaciones como Fine Art Prints. Aconsejo pinchar, una vez dentro de la página 1X.com, el slideshow y dejar pasar las fotos, que siempre cambian. Aquí os dejo una fotografía de SAntiago Pascual, uno de los fotógrafos de calidad que aparecen en esta página.


miércoles, 26 de octubre de 2011

SAMAÍN


   O día 31 de outubro celébrase O Samaín.

   Que é o Samaín?.

A noite do 31 de outubro comenzaba o aninovo celta, marcando o paso do outono ao inverno.

Nesa noite os druidas(casta sacerdotal dos celtas)recollían baias de acivro. As baias tirábanas nuns caldeiros e facían pócimas máxicas e curativas.


O días previos a poboación facía sacrificios de animais, non só como acto relixios, senón para aprovisionarse cara ao inverno que se achegaba.

Esa noite estaba relacionada co mundo dos mortos. Creían que nesa noite abríanse as portas que comunicaban os dous mundos, o dos vivos e o dos mortos. Nesa noite ninguén abandoaba o pobo , había que esperar na casa a visitas dos finados familiares e compartir con eles os alimentos preparados para tal fin ao carón do lume.

Todo o pobo cheábase de fogueiras , co fin de que os mortos pudieran guiarse na escurudade.

Amontoaban tamén, as caveiras dos mortos tanto familiares comp as caveiras dos inimigos e pintábanas.

NA BIBLIOTECA TEDES UNHA INTERESANTE SELECCIÓN DE LIBROS E CÓMICS AXEITADOS AS DATAS.

viernes, 30 de septiembre de 2011

Aberto o prazo de inscrición do Club de Lectura

          


Dende o próximo luns ata o día 15 de outubro está aberto o prazo para se apuntar ao
 CLUB DE LECTURA.
Todos/as as interesadas pasade pola biblioteca e formalizade a vosa participación, aportade tamén as vosas preferencias de lectura.

                                                   ANIMÁDEOS E PARTICIPADE.

lunes, 26 de septiembre de 2011

Novo curso académico

A biblioteca comenzou xa estes días as súas actividades.Neste curso hai algunhas novidades que conveñen ser destacadas

1- O horario da biblioteca increméntase en dúas horas máis ao longo da semana. Os luns e os xoves, permanecerá aberta despois das clases da tarde, para así poder ampliar o servizo de emprésitos e devolucións.

HORARIO SEMANAL

Mañá: LUNS A VENRES 9:50- 13:40

Tarde: LUNS E MÉRCORES 17:40- 18:30

           MARTES E XOVES   16:30-19:00

2- Todos os números de lectores/as son os mesmos cos do curso pasado. O alumnado e o profesorado de nova incorporación, salvo algún erro, xa teñen número de lector asinado. Pasen pola biblioteca para así poder coñecelo.

PLANO BIBLIOTECA



Os libros están distribuidos por materias según no plano. Os andeis premanecen abertos para que se poida acceder facilmente os libros. Estes están colocados por materias e ordenados alfabeticamente polas tres letras iniciais do apelido do autor.

           
8609
HUM  
mit


MATERIAS E SINATURAS SIMPLIFICADAS


                  



 

lunes, 13 de junio de 2011

CONCURSO DE ILUSTRACIÓN



Mañá martes, na hora do recreo, terá lugar a entrega de premios do concurso de ilustración. Os debuxos participantes estanse a expoñer no pasillo da biblioteca.

miércoles, 1 de junio de 2011

A insoportable levedade das bibliotecas escolares



Ante a previsible retirada de formadores específicos no ámbito das bibliotecas escolares no Servizo de Formación do Profesorado, no Centro Autonómico de Formación e Innovación e nos centros de formación e recursos dependentes da Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, segundo o borrador da orde que convocará concurso público de méritos para cubrir postos de persoas directoras e asesoras nestes centros queremos manifestar o seguinte:

A insoportable levedade das bibliotecas escolares galegas

Hai proxectos que nacen marcados pola vulnerabilidade e a razón desta circunstancia non ten nada que ver coa falta de rigor ou a pouca entrega das persoas que os poñen en marcha. Máis ben ten que ver co feito de que nacen destinados a nadar contra corrente. Con todo, esa é a principal razón da súa existencia: xorden porque responden a unha necesidade non satisfeita pero compartida por un número crecente de persoas que senten que é posible compartir e facer viable o proxecto xuntos. Así naceu o movemento que cristalizou na iniciativa que todos coñecemos como PLAMBE. De xeito que dende hai algúns anos, esa iniciativa levou o mellor da creatividade e o esforzo de moitos docentes que xenerosamente regalaron o seu tempo e a súa capacidade de formar equipos e ilusionar a outros docentes en centros e centros de toda a nosa comunidade. Xuntos aprendemos a ser rigorosos e esixentes nos nosos proxectos, a crear espazos de aprendizaxe colaborativo, de cambios de estratexia, de achegamento ás novas tecnoloxías, de racionalización na xestión da información. Que ninguén se equivoque: os responsables das bibliotecas escolares non son seres evanescentes perdidos en vanas quimeras que tentan “roubar” horas a materias “importantes” para que o alumnado esmoreza entre mundos de ficción. Nada máis lonxe da realidade. Nun centro onde hai un equipo que xestiona a biblioteca de forma eficaz nótase. Os fondos adquírense con criterio, establécense acordos para xestionar a información, créanse espazos de colaboración e docencia compartida. Non é doado porque a maquinaria educativa ten unhas inercias difíciles de combater. A pesar de todo, estes docentes fórmanse e exercen a súa dura misión en horas non retribuídas, roubadas ás súas familias, ao descanso, ao lecer. Fomos coordinados con rigor e seriedade pola Asesoría de Bibliotecas Escolares pero sempre nos faltou o marco legal axeitado. A nosa misión é dura porque queda moito por definir. Na nosa inxenuidade e boa fe esperabamos conseguir progresivamente tempos e formación para seguir mellorando na nosa función se demostrabamos que eramos rigorosos e eficaces. Os nosos méritos como colectivo son dabondo coñecidos polos nosos gobernantes e acreditados por diferentes administracións e ámbitos a nivel estatal. Os numerosos e constantes premios anuais de boas prácticas concedidos polo Ministerio de Educación y Ciencia non caeron do ceo. Durante todos estes anos a formación recibida foi fundamental para levar a cabo actuacións rigorosas e enfocadas na dirección correcta

Sabemos das cuantiosas axudas que a Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, destina a outros proxectos, dos incentivos para a elaboración de contidos dixitais por parte das empresas editoriais, entre outras iniciativas. Non sería tamén interesante fomentar a produción de materiais propios e promover desde cada centro a estandarización de procedementos que axuden a xestionar a información entre o noso alumnado sen confiar todo a eses materiais externos que proceden da industria editorial, por valiosos que poidan ser? Por que non seguir aproveitando a experiencia e valía dos equipos das bibliotecas escolares nestes cometidos?. O noso empeño sempre foi crear nos centros pequenos focos que tentan estender esas boas prácticas de innovación e excelencia. Non entendemos este novo e repentino xiro na política de formación desta Dirección Xeral. Non nos parece xusto posto que, podemos dicir honestamente que, pola nosa banda, cumprimos con fartura. Ao desmantelar as estruturas que nos sosteñen o deterioro será proporcional ao entusiasmo e o esforzo investidos: inmenso e imparable. Algúns lembramos como o noso Conselleiro lanzou un bico ao aire ao despedirse dos asistentes aos últimos encontros despois dunhas entusiastas palabras de eloxio polos éxitos logrados polas bibliotecas escolares galegas a nivel estatal. Onde quedou ese entusiamo? Que interpretación debemos facer? O noso país pode permitirse tirar pola borda todo este traballo? E nós?. En que situación quedaremos agora diante das nosas comunidades educativas se despois de tanta insistencia é a propria Consellería a que nos invisibiliza?.

Colectivo dos equipos das bibliotecas escolares integradas no PLAMBE (Plan de Mellora das Bibliotecas Escolares Galegas)

lunes, 23 de mayo de 2011

CONCURSO DE ILUSTRACIÓN



NOS PRÓXIMOS DÍAS PUBLICARANSE OS RELATOS GAÑADORES NESTE BLOGUE

   Estes son os relatos sobre os que se poden facer as ilustracións




lunes, 9 de mayo de 2011

viernes, 29 de abril de 2011

GANADORES CONCURSO DE RELATO CORTO



Aviso a todos los participantes no concurso, Todos os que queirades que os vos relatos sexan publicados, tedes que mar oso relato en soporte informático ao correo electrónico seguinte:.

bibliotecaiesdocastro@gmail.com

A data límite para envialos é o 30 de maio.

A entrega de premios terá lugar a próxima semana. A data e a hora será anunciada .

sábado, 23 de abril de 2011

DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO E OS DEREITOS DE AUTOR





MENSAxE DIRECTORA GENERAL DE LA UNESCO  SRA.IRINA BOKOVA

A volta das vacacións publicaranse  os gañadores do 1º concurso  de relato curto e celebraremos con diversas actividades o Día do libro

jueves, 14 de abril de 2011

ABRIL MES DOS LIBROS


Chegan as vacacións e con elas o tan merecido descanso. Despois dun longo trimestre.é tempo de pasear disfrutar dos amigos e mesmo se o tempo nolo permite de desfrutar do sol e  da praia.

Pero recordade abril e mes dos libros celebrádeo con moitas lecturas.

SE QUEREDES LEVAR LIBROS OU DVD PARA AS VACACIÓNS

                                 PASADE POLA BIBLIOTECA

martes, 5 de abril de 2011

CONFERENCIA FERNANDO LALANA

El jueves 17 de marzo tuvimos en el Centro invitado al escritor aragonés Fernando Lalana,

Que vino a hablarnos de su experiencia como escritor y de una de las obras que más le había gustado a los alumnos de 1º de ESO, de entre las que se le han ofrecido este año para leer en el Plan de Lectura del Departamento de Lengua española, La tuneladora.

Los alumnos se mostraron muy interesados y activos. Algunos, con espíritu de espectáculo, mostraron folios con sílabas que sumaban el apellido del autor.

Muchos lanzaron sus baterías de preguntas sobre la obra, sobre la experiencia del escritor y sobre otros aspectos de la literatura que surgieron en el coloquio.
En la imagen que sigue podemos observar un primer plano de las cuatro obras del autor que tiene como protagonista al inspector Fermín Escartín, que presidieron el coloquio con el escritor.

sábado, 2 de abril de 2011

DÍA INTERNACIONAL DO LIBRO INFANTIL E XUVENIL

Hoxe día 2 de abril celébrase o Día Internacional Infantil e Xuvenil, nesta data so recordarvos que é un bo mo9mento para pasaros pola biblio e disfrutar coa a lectura da ampla selección de literatura xuvenil que está a vosa disposición na biblioteca.





miércoles, 23 de marzo de 2011

MARCAPÁXINAS SOLIDARIOS



O alumnado do primeiro ciclo da ESO está a colaborar nunha iniciativa solidaria. A biblioteca e o profesorado de Relixión, Actividades de Estudio e Historia das Relixións partindo dunha iniciativa de SAVE THE CHILDREN para recaudar fondos destinados a Costa de Marfil para  a construcción e reconstrucción de escolas puxémonos mans a obra.

Baixo o lema:

CADA MARCAPÁXINAS , MARCA UNHA OPRTUNIDADE.

O alumnado de 1º e 2º da ESO está a vender no centro estes marcapáxinas decorados por eles, Pedimos de todos vós que sexades solidarios como están  a ser eles , e lles merquedes os marcapáxinas.

sábado, 19 de marzo de 2011

21 DE MARZO. DÍA MUNDIAL DA POESÍA

O día 21 de marzo celébrase o Día Mundial da Poesía. Promovido pola UNESCO neste día celébranse actos multitudinarios e lecturas de poemas múltiples en diversas latitudes do planeta.

A UNESCO lanzou ao mundo o seguinte comunicado para promover esta celebración en todo o mundo

«É evidente que unha acción mundial a favor da poesía daría un recoñecemento e un impulso novo aos movementos poéticos nacionais, regionais, e internacionais. Esta acción debería ter como obxetivo principal soster a diversidade dos idiomas a través da expresión poética e dar aos que están ameazados a posibilidade de expresarse nas sus comunidades respectivas.»
                                                                                                                       UNESCO

Neste día tan sinalado para a poesía, deixovos a miña aportación persoal, cun dos meus poemas favoritos.
               
                   ÍTACA

Cuando emprendas tu viaje hacia Ítaca
debes rogar que el viaje sea largo,

lleno de peripecias, lleno de experiencias.
No has de temer ni a los lestrigones ni a los cíclopes,
ni la cólera del airado Posidón.
Nunca tales monstruos hallarás en tu ruta
si tu pensamiento es elevado, si una exquisita
emoción penetra en tu alma y en tu cuerpo.
Los lestrigones y los cíclopes
y el feroz Posidón no podrán encontrarte
si tú no los llevas ya dentro, en tu alma,
si tu alma no los conjura ante ti.
Debes rogar que el viaje sea largo,
que sean muchos los días de verano;
que te vean arribar con gozo, alegremente,
a puertos que tú antes ignorabas.
Que puedas detenerte en los mercados de Fenicia,
y comprar unas bellas mercancías:
madreperlas, coral, ébano, y ámbar,
y perfumes placenteros de mil clases.
Acude a muchas ciudades del Egipto
para aprender, y aprender de quienes saben.
Conserva siempre en tu alma la idea de Ítaca:
llegar allí, he aquí tu destino.
Mas no hagas con prisas tu camino;
mejor será que dure muchos años,
y que llegues, ya viejo, a la pequeña isla,
rico de cuanto habrás ganado en el camino.
No has de esperar que Ítaca te enriquezca:
Ítaca te ha concedido ya un hermoso viaje.
Sin ellas, jamás habrías partido;
mas no tiene otra cosa que ofrecerte.
Y si la encuentras pobre, Ítaca no te ha engañado.
Y siendo ya tan viejo, con tanta experiencia,
sin duda sabrás ya qué significan las Ítacas.

                                                       (Konstantinos Kavafis)


Se algún de vós quere colaborar durante esta semana coa súa participación, pode achegar a biblioteca unha das súas poesías favoritas e publicarémola neste blog

jueves, 17 de marzo de 2011

MULLERES



Nestes días os corchos e as paredes do centro estiveron adornadas coas fotos de tres mulleres.Tres eran as preguntas que sobre elas se plantexaban:
Quen é? De onde é? A que se adicou/adica?.Para a maior parte de vós unhas perfectas descoñecidas.
Hoxe é o momento de descubrir a súa realidade, a súa adicación e o seu bo facer en distintos aspectos da súa vida, tanto profesional como persoal.



MARUJA MALLO

A máis recoñecida artista galega do século XX
Nada en Viveiro no 1902 e morta en Madrid 1995

VANDANA SHIVA
Física, filósofa, pacifista e ecoloxista
Nada en Dheradun( India) 1952


WANGARI  MAATHAI

Premio Nobel da Paz , Lider ecoloxísta de Kenia


Se queredes máis información sobre estas tres mulleres na exposición de mulleres que hai na entrada do insti tedes tres novas fichas onde se recollen datos de interese sobre elas.



NOVIDADES EDITORIAIS


Maathai, Wangari: La madre de los árboles.Icaria Editorial. 2006

Shiva, Vandana: Las nuevas guerras de la globalización.Editorial Popular.



Giono ,Jean : El hombre que plantaba árboles.Duomo SM. 2009




martes, 15 de marzo de 2011

O Achado do Castro

O pasado 4 de marzo, na sala de conferencias do centro tivo lugar a posta en escea da obra O Achado do Castro de Manuel Núñez Singala. A proposta do Coordinador de Dinamización Lingüística, a biblioteca abordou o reto, poñer en escea TEATRO LIDO. Tras semanas de ensaios, ante un público variado levouse adiante a premier. Estes, máis ou menos, foron os resultados.



viernes, 11 de marzo de 2011

8 DE MARZO DÍA DA MULLER



Para conmemorar o Día Internacional da Muller, día 8 de marzo,  os deixo un video-homenaxe  celebra a cuarenta mulleres extraordinarias que fixeron historia y que son un exemplo de vida e motivo de inspiración.



Cada unha destas mulleres loitaron (e algunhas o seguen a facer) por facer unha diferencia nos ámbitos da política, as ciencias, as artes, os dereitos humanos, o deporte, a literatura, a filosofía, a educación, a sociedade… son mulleres que co seu esforzo e adicación abrironnos o camiño ás demáis.

Na semana do 11 ao 18 de marzo no centro vanse a organizar diversas actividades para esta conmemoración, onde se inclúen conferencias, exposicións, cine-debate.

                                            
                         ACTIVIDADES DA MULLER












.

jueves, 3 de marzo de 2011

ENTROIDO 2011

                                          
                                                 ENTROIDO                        

domingo, 30 de enero de 2011

DÍA DA PAZ


Aquí tedes a escolma de poesías que o pasado venres, con motivo da celebración do Día da Paz, os alumnos e alumnas de 1º de bacharelato D, "Os Rapsodas pola Paz"( Natalia, Cristina, Nuria,Carmen, Fidel, Pablo, Helena e Michelle), recitaron ao alumnado do primeiro ciclo da ESO.


lunes, 17 de enero de 2011

DÍA DA PAZ E A NON-VIOLENCIA

                                                     





.

MÚSICA POLA PAZ

IN THE NAME OF LOVE.U2

        

                                 IMAGINE. JOHN LENON
   

   ABRE LA MURALLA ANA BELÉN Y VICTOR MANUEL
 

  VIENTOS DE CAMBIO-SCORPIONS
 
 NO DUDARÍA. ANTONIO FLORES